Z listów i pamiętników Haliny wynika, że w górach odnajdowała radość życia – wspinała się dla przyjemności, nie dla rozgłosu, pomimo, że osiągnęła w kobiecym wspinaniu światową sławę. Liczyła się dla niej zawsze ładna góra, trudna ściana, ciekawa droga. Świadomie dążyła do emancypacji kobiecego wspinania, ceniąc sobie przede wszystkim samodzielność i niezależność. Paliła fajkę, klęła jak szewc, bywała bardzo ekscentryczna i (jak twierdzą jej znajomi i partnerzy od liny) nigdy nikogo nie zawiodła, nie znosiła nieuczciwości i można było zawsze na niej polegać i jej ufać.

Marianna Syrokomska-Kantecka
córka Haliny

Halinkę cechował niezwykły dar jasnej oceny sytuacji. Wyrażała ją lapidarnym, często dosadnym zdaniem. Zazdrościłam jej, że zawsze potrafiła zadecydować od razu, kiedy należy kontynuować wysiłki, a kiedy pogodzić się z sytuacją. A godziła się z takim samym zaangażowaniem, z jakim podejmowała walkę, nigdy nie pozostawała obojętna czy bierna. Znana była z ciętego dowcipu, ale i pogody ducha. Wydawało się, że w każdym zdarzeniu potrafi znaleźć tylko dobre strony, a zapomnieć o złych.

Anna Okopińska
partnerka Haliny z wypraw w Alpy i góry wysokie

Halina Krüger-Syrokomska (1938-1982)

Z wykształcenia była historykiem sztuki (UW, mgr). Pracowała jako zastępca redaktora naczelnego w miesięczniku Fotografia, a następnie jako kierownik redakcji literatury pięknej Młodzieżowej Agencji Wydawniczej w Warszawie.
 

Halina Krüger-Syrokomska - taterniczka, prekursorka kobiecego wspinania w Polsce

Uprawianie taternictwa rozpoczęła w wieku 19 lat. Przejścia tatrzańskie Haliny z lata 1960 r. uznawane są za pierwsze czysto kobiece przejścia w Polsce, tym samym dając początek kobiecemu wspinaniu: po raz pierwszy w historii taternictwo kobiece stanowi osobną kartę w omówieniu sezonu (Taternik, 1960). Z roku na rok dokonywała coraz bardziej wymagających przejść, także zimowych, świadomie konkurując z zespołami męskimi, tym samym tworząc historię taternictwa kobiecego.

Dokonała wielu efektywnych przejść kobiecych w Tatrach:

• 1960: Kant i Klasyczna Zamarłej (pierwsze przejście kobiece po tragicznej śmierci sióstr Skotnicówien), Kant Mnicha z Danutą Topczewską-Baranowską,
• 1961: Droga Stanisławskiego na północnej ścianie Kieżmarskiego Szczytu z Danutą Topczewską-Baranowską,
• 1962: pierwsze przejścia kobiece Wariantu R na Mnichu z Janką Zygadlewicz oraz drogi Długosza na płn-wsch. ścianie Kazalnicy z Wandą Błeszyńską-Łącką.

Pierwszy wyjazd w Alpy z Wandą Błaszkiewicz (Rutkiewicz) w 1967 roku przyniósł zespołowi duże uznanie zachodniego świata wspinaczkowego ze względu na jego czysto kobiecy skład. Podczas tej wyprawy zespół zaliczył udany wycof z drogi Bonattiego na Aiguille du Grépon co uznane zostało jako trudniejsze niż samo przejście drogi. Od tego czasu Halina mocno zaangażowała się w walkę o prawa wspinających się kobiet do samodzielnego wspinania i udziału w wyprawach. Sytuacja nasza nie była łatwa, tym bardziej, że z tatrzańskiego doświadczenia wiedziałam, iż jakikolwiek popełniony przez nas błąd zostanie z miejsca uznany za „babski”, zaś od pozytywnego wyniku wyjazdu zależało czy na przyszłość droga w Alpy stanie przed samodzielnymi taterniczkami otworem czy nie – pisała w Taterniku (1/1968) Halina.

Z Tatr w góry wysokie

Tatry przygotowały Halinę do eksploracji gór wyższych i najwyższych. W 1968 roku wraz z Wandą dokonały spektakularnego przejścia najdłuższej skalnej ściany Europy - filara Trollryggen w Norwegii. Było to pierwsze kobiece przejście tej drogi. W 1970 zespół zdobył Matterhorn.

W Kaukazie w 1977 roku wraz z Dobrusią Miodowicz-Wolf i Anną Okopińską przeszła drogę "Przez deskę" na Ułłu-tau-czana, oraz w większym już zespole weszła na Elbrus.

Przygodę z górami wysokimi Halina rozpoczęła w 1970 roku wyprawą Klubu Wysokogórskiego w Pamir, zdobywając Pik Lenina. W 1975 roku, z okazji Międzynarodowego Roku Kobiet, PZA zorganizował kobiecą wyprawę w Karakoroum na niezdobyty dotąd szczyt Gasherbrum III (7952 m n.p.m.), w skład której wchodzili także mężczyźni. W trakcie wyprawy dochodziło do licznych nieporozumień między jej uczestnikami, co zostało upamiętnione w filmie Temperatura wrzenia. W czasie tej wyprawy Halina wraz z Anną Okopińską zdobyły Gasherbrum II (8035 m), co dało im kobiecy europejski rekord wysokości i miano pierwszego zespołu czysto kobiecego na ośmiotysięczniku. Od tamtej pory Halina wraz z Anną stworzyły sprawny zespół wspinaczkowy. Mimo, że dzieliło nas prawie wszystko - usposobienie, zainteresowania, podejście do życia, nawet sposób przeżywania gór - zaprzyjaźniłyśmy się i zaczęłyśmy snuć wspólne plany - wspomina Anna Okopińska (Taternik, 1/1983). Przeszły razem grań Kuffnera na Mount Maudit, filar Aiguille du Chardonnet, ostrogę Brenva na Mount Blanc i centralny filar Les Courtes, a także podjęły zaawansowaną próbę przejścia zimowego Głównej Grani Tatr.

W 1982 r. Halina wzięła udział w kobiecej wyprawie na K2, która okazała się jej ostatnią drogą. Zmarła w obozie II na wysokości 6800 metrów, zostając w górach na zawsze.